Leiszmanioza u psów - objawy, leczenie i koszty

To, czy chorobą można zarazić się od psa, nie zostało jeszcze w pełni zbadane. Jednak ludzie mogą zarazić się leiszmaniozą poprzez ukąszenie zarażonej muchy piaskowej. Zarażone muchy piaskowe zwykle dostają się do Niemiec w sierści psów. Patogeny mogą być również przenoszone na właściciela poprzez otwarty wyprysk u psa lub ugryzienie. Każdego roku w Niemczech na leiszmaniozę zapada około 20 osób. Szczególnie zagrożone są małe dzieci, osoby starsze i osoby z osłabionym układem odpornościowym. Osoby te powinny zatem unikać kontaktu z psami chorymi na leiszmaniozę.

Więcej informacji na temat ryzyka zakażenia leiszmaniozą można znaleźć na stronie internetowej Strona internetowa Instytutu Roberta Kocha.

Podczas ostrego ataku, zakażone psy mają zwiększone stężenie globulin. Ponadto, zawartość albuminy często spada, ponieważ organizm ma problemy ze zrównoważeniem całkowitej zawartości białka (albuminy i globuliny). Ważną mierzoną wartością jest iloraz albuminy i globuliny. W ostrej fazie choroby wartość ta jest zwykle niższa od normy. W przewlekłym stadium leiszmaniozy wartości krwi mogą być normalne i podobne do tych u zdrowego psa. Niemniej jednak wartości krwi powinny być regularnie sprawdzane w celu wczesnego rozpoznania i leczenia ewentualnego nawrotu choroby.

Elektroforeza białek może być również wykorzystywana do monitorowania skuteczności leczenia leiszmaniozy. U psów, które reagują na leczenie, stężenie gamma globulin we krwi spada. Wskazuje to na regresję stanu zapalnego i poprawę statusu immunologicznego. Należy jednak pamiętać, że sama elektroforeza białek nie może zapewnić ostatecznej diagnozy leiszmaniozy. EEP powinna być zatem zawsze stosowana w połączeniu z innymi metodami diagnostycznymi i z uwzględnieniem objawów klinicznych. Ogólnie rzecz biorąc, elektroforeza białek może być cennym uzupełnieniem diagnostyki i monitorowania leiszmaniozy u psów.

Leiszmanioza u psów jest leczona różnymi lekami. Leki hamują wzrost leiszmanii i łagodzą objawy, ale nigdy nie mogą całkowicie zabić patogenów. Konieczna jest zatem dożywotnia terapia. Rozróżnia się leki leiszmaniobójcze, leiszmanicydy i immunomodulatory. Leiszmaniotyki hamują wzrost leiszmanii, a leiszmanicydy działają zabójczo na patogeny. Immunomodulatory wpływają na układ odpornościowy psa, zmieniając i poprawiając odpowiedź immunologiczną na patogeny.

Najczęściej stosowanym lekiem jest allopurynol. Jest on podawany doustnie i łagodzi objawy. Jednocześnie allopurynol zwiększa ryzyko powstawania kamieni moczowych i chorób nerek. W leczeniu często stosuje się kilka leków w skojarzeniu. Pomimo poważnych skutków ubocznych, lek przyczynia się do lepszej jakości życia psa. Nadal nie jest możliwe leczenie leiszmaniozy bez leków.

Jeśli leiszmanioza jest leczona lekiem allopurinol, zaleca się karmienie psa dietą niskopurynową. Allopurynol wpływa na metabolizm puryn. Puryny są istotnymi składnikami organizmu i są niezbędne do tworzenia DNA. Organizm wytwarza puryny i wydala ich nadmiar z moczem. Pies wchłania dodatkowe puryny wraz z pożywieniem. 

Allopurynol zapobiega rozkładowi puryn. Psyna tworzy produkt pośredni, tak zwaną ksantynę. Zwiększone wydalanie ksantyny z moczem sprzyja powstawaniu kamieni moczowych. W tym przypadku są to tak zwane kamienie ksantynowe. Karmienie psa dietą niskopurynową łagodzi metabolizm puryn i zmniejsza ryzyko powstawania kamieni ksantynowych. Jednak znalezienie odpowiedniej karmy dla psów z leiszmaniozą nie jest łatwe. Tylko nieliczni producenci deklarują zawartość puryn w swoich karmach. Dlatego zalecamy zasięgnięcie porady weterynarza przy wyborze karmy. Szczegółowe informacje na temat diety niskopurynowej dla psów można znaleźć tutaj.

Pies może być szczepiony przeciwko leiszmaniozie od szóstego miesiąca życia. Szczepienie obejmuje trzy zastrzyki w odstępach trzytygodniowych. Jedna dawka szczepionki kosztuje 60 euro. Koszt szczepienia w pierwszym roku wynosi zatem 180 euro. Szczepionka zaczyna działać dopiero po około miesiącu od ostatniego zastrzyku. Jeśli planowane są wakacje, szczepionkę należy podać z co najmniej trzymiesięcznym wyprzedzeniem. Następnie pies będzie potrzebował corocznego szczepienia przypominającego. Szczepienie jest możliwe tylko wtedy, gdy pies ma ujemny wynik testu na leiszmaniozę. Ryzyko zarażenia się leiszmaniozą jest nawet czterokrotnie niższe u zaszczepionych psów. Jednak całkowita ochrona nie została jeszcze udowodniona. Szczepienie aktywuje układ odpornościowy psa. Jest on w stanie wyeliminować patogen bez wystąpienia objawów. Celem szczepienia nie jest zatem zapobieganie infekcji, ale zapobieganie wybuchowi choroby.

Możesz optymalnie chronić swojego psa, szczepiąc go przeciwko leiszmaniozie i stosując odpowiedni środek odstraszający komary.